همان طور که با عمل به یقینات امور مشتبه یقینی شود، با عمل به مشتبهات، امور یقینی مشتبه میگردد. آن که به حقیقتی دست یافته باید - با عمل - شکرگزار این نعمت باشد و الاّ آن را از دست خواهد داد.
بر پایه روایات پیروی از خواهش های نفس و عمل نکردن به حق، ابزار ادراکی و قدرت تشخیص آدمی را از کار میاندازد. همین هشدار - گویا و صریح - در نهج البلاغه چنین آمده است:
«لاتَجعَلوا عِلمَکم جَهلاً وَ یقینَکم شَکا، إِذا عَلِمتُم فَاعمَلوا، وَ إِذا تَیقَّنتُم فَأَقدِموا «
علم خود را به جهل، و یقین خود را به شک تبدیل نکنید، هرگاه دانستید، عمل کنید و هرگاه یقین کردید، اقدام نمایید.
دانستن و عمل نکردن گونهای از نفاق است که به از دست دادن باور میانجامد.
دانستن و عمل نکردن
گونه ای از نفاق است که به از دست دادن باور میانجامد. با از دست دادن
باور و فراهم آمدن تردید، استحکام و اطمینان زندگی از بین میرود و انسان
در صحنهای سراسر حیرت و سؤال و ابهام و ظلمت قرار میگیرد. . .
«ذَهَبَ اللَّهُ بِنورِهِم وَ تَرَکهُم فی ظُلُماتٍ لایبصِرون «
خداوند نور منافقان را میزداید و آنها را در تاریکیها چنان رها میکند که هیچ نمیبینند:
«یخرِجونَهُم مِنَ النّورِ إلی الظُّلُمات «.
منبع: کتاب به کجا ؟ چگونه ؟ (اثر استاد محمد عالم زاده نوری)
این کتاب را نویسنده به صورت رایگان در اینترنت قرار داده میتونید از لینک زیر دانلود کنید