خدا با ماست اگر...

انسان همواره در زندگی پر فراز ونشیب خود و در کوران حوادث بدنبال تکیه گاهی است تا به پشت گرمی و حمایت او لحظه های سخت و حوادث ناگوار را پشت سر گذاشته و به سلامت از آنها عبور کند.

نیاز به تکیه گاه از جمله نیازهای فطری انسان است که در اثر القاء شیاطین و هواهای نفسانی از مسیر فطری خود منحرف می شود و نتیجه ای جز رو آوردن به بت ها و خدایان دروغین، سحر و جادو، عرفان های نوظهور و گمراهی از مسیر حق و حقیقت ندارد.

اما اگر این نیاز فطری به صورت صحیح پاسخ داده شود؛ در واقع لبیک به هدایت اولیه و عمومی است؛ که خداوند در فطرت هر کس قرار داده است.

مرحوم علامه طباطبایی در ذیل آیه « أُولَـٰئِکَ عَلَىٰ هُدًى مِّن رَّ‌بِّهِمْ [بقره/5] آنان برخوردار از هدایتى از سوى پروردگار خویشند» درباره هدایت اولیه که نتیجه فطرت سالم و هدایت ثانویه ناشی از آن است چنین آورده:

« این وجدانى همه ما است که اگر فطرت کسى سالم باشد، ممکن نیست که به این حقیقت اعتراف نکند، که من موجود محتاجم، و احتیاجم به چیزى است که خارج از ذات خودم است و آن امر و آن چیز، امرى است که سلسله همه حوائج بدو منتهى میشود، شخص سلیم الفطره بعد از آنکه بچنین موجودى غیبى ایمان آورد، و اعتراف کرد، فکر مى کند که این مبداء که حتى دقیقه اى از دقائق از حوائج موجودات غافل نمی ماند چگونه ممکن است از هدایت بندگانش غافل بماند، و راه نجات از اعمال مهلک ، و اخلاق مهلک را بآنان ننماید؟ این سوال و سئوالات دیگرى که از آن زائیده میشود سر از مسئله توحید و نبوت و معاد در مى آورد.»[1]

و این ایمان و هدایت اولیه سبب می شود تا خداوند بواسطه ی سعی و تلاش افراد در شناخت حق بر ایمان آنها بیفزاید. خدای متعال درباره اصحاب کهف که در محیطی مشرک رشد و نمو یافته بودند می فرماید:«إِنَّهُمْ فِتْیَةٌ آمَنُوا بِرَ‌بِّهِمْ وَزِدْنَاهُمْ هُدًى [کهف/13]آنان جوانانى بودند که به پروردگارشان ایمان آورده بودند و بر هدایتشان افزودیم.»

چنین افرادی در این مسیر به جایی می رسند که تکیه گاه آنها تنها خدای متعال می شود و این همان خواست خداوند از مومنین است « وَعَلَى اللَّـهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ [آل عمران/122]و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند» لذا خداوند نیز همواره و در همه جا یار و مددکار آنهاست و همه ذرات عالم را نیز در خدمت آنها قرار می دهد.

پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) می فرماید:«مَن‌ کَانَ لِلّهِ کَانَ اللَهُ لَهُ [2] کسی که برای خدا باشد خدا برای اوست»داستان به آتش افکندن حضرت ابراهیم(علیه السلام) و درخواست او تنها از خداوند از نمونه های عالی اینگونه افراد است.

منبع و ادامه در اینجا...