ابرهای غیبت...

خوشا به حالش

دوست میدارد ،و میتواند محبوب را بنگرد

می نگرد و می بیند

هر چند شبهایش پر غم است

اما میداند فراق طولانی نیست

آفتابگردان را میگویم

همان که با بر نداشتن نگاه از محبوب وفاداری اش را اثبات کرده

دلباخته ای ثابت قدم

چهره اش را آنگونه می آراید که به محبوب شبیه تر باشد

آسمان گاه ابری میشود و

آفتابگردان حیران

اما آسمان شیعه را

سالهاست که ابر غربت پوشیده

ابرهای غیبت

و ما

در انتظار رویت خورشید

بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران     بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید

(تابستان 1384-علی حسنوند)