چـه دویـدن هـایـی کـه فـقـط پـاهـایـم را از مـن گـرفـت،
در حـالـیـکـه گـویـی ایـسـتـاده بـودم...
چـه غـصـه هـایـی کـه فـقـط بـاعـث سـپیدی مـویـم شـد
در حـالـیـکـه قـصـه ای کـودکـانـه بـیـش نـبـود....
دریـافـتـم کـسـی هـسـت کـه اگـر بـخـواهـد مـی شـود؛ اگـر نـه نـمـیشـود ...
بــــــه هـــمــــیــــن ســــادگـــــی....
کـاش نـه مـی دویـدم و نـه غـصـه مـی خـوردم ...
فـقـطـ او را مـی خـوانـدم.....
فـقـطـ او را....
http://ehyagareasr.blogfa.com/