آن گاه که آدمی را تازیانه‌های ستم و ظلم به درد آوَرَد و جور و طغیان زمانه خسته و ناتوان سازد و فساد و انحراف حاکم بر جامعه، آبرو و حیثیّت او را بَرد، با قلبی پُراشتیاق و چشمانی در انتظار، هدایتگر عصرش، منجی عالم بشریّت را خواهد خواند و با استغاثه و سر دادن آه و ناله‌های سوزان و ...، ظهور هر چه زودتر «مُصلح» را درخواست خواهد کرد.
هرگاه انسانی مؤمن متوجّه مظاهر کفر و نفاق شود و دست به دست دادن و هم پیمان شدن ستمگران را برای پای‌مال کردن حقوق و احکام خدا ببیند و فضای پراختناق و وحشتی که مؤمنان مخلص و پاک در آن به سر می‌برند، او را ناراحت کند، در آن صورت است که به خدا پناه می‌آورد و از او درخواست می‌کند که هر چه زودتر امید انسانیّت و سرپرست بر حقّ و پیشوای آسمانیِ دوران، ظهور کند.
گاه این استغاثه به شکل دعایی تجلّی می‌کند که به وسیله‌ی آن، بنده‌ی باایمان به سوی خدای حکیم خود رو می‌آورد تا با آشکار ساختن منجی موعود و آیین حقّ و عدل خود، به وعده‌ی خویش جامه‌‌ی عمل بپوشاند.
همچنانکه منتظران موسی برای فرج منجی در آستان الهی دعا کردند و خداوند عطوف، با اجابت خواسته‌ی آنان ظهور منجی عصرشان - موسی - را برای گشایش مشکلات‌شان پیش انداخت.
سلطه‌ی زشتی بر زیبایی و غلبه‌ی ناحق بر حق با رجعت منجی، ابطال می‌شود و مجدّداً تسلّط نور بر ظلمت و غلبه‌ی راستی بر کژی تأمین می‌گردد. این خوش‌بینی در پایان یک سلسله مرارت‌ها و سختی‌ها قرار گرفته و به تلخی‌ها و سوزها و ناکامی‌ها و یأس‌ها پایان می‌بخشد.
تا حصول این آزادی، نباید دست بر دست گذاشت و ناراستی و کژی را گستاخ کرد تا بر راستی و درستی چیره شود. هر کسی در حدود ممکنات و توانایی خویشتن، به ستیزه و مقابله در برابر ناپاکی مأمور است.
کافی است به «او» توجه کنیم و هم از «او» بخواهیم.
تنها شرط وصل، خواست ماست.
پس اینک برماست که:
دل بدو بسپاریم.
محبّتش را در دل ارج نهیم.
راه ارتباط با وی را- که توجّه درونی و خدمت گزاری در راه اوست- آغاز کنیم.
هم چون یکی از اعضای خانواده‌ی خویش با او اُنس گیریم؛
پیوسته به یادش باشیم؛
هر صبح و شام بر او سلام کنیم؛
به خاطر سلامتی و رفع بلا از وجود نازنینش صدقه دهیم؛
اعمال مستحبّی و کارهای نیک را به نیابت از او انجام دهیم؛
برای زندگی روزمره و رستگاری در آن از او یاری جوییم؛ ...
زیرا او باب خداست در میان مردم.
خوشا به حال منتظرانش!
خوشا به حال دعاگویان برای سلامتی و ظهور او در عصر غیبت!
منبع ：پایگاه علمی و فرهنگی محمد (ص)